புறநகர் கட்டிடங்கள் மீது வெயில் ஓய்ந்தது

புகையும் காய்ச்சலோடு படுக்கையில் கையூன்றி அமர்ந்தவனின்
உலர்ந்த மூச்சில் அவ்வப்போது எழும் உயிர்குறைந்த ஓசைகளில்
கலந்து வளைய வரும் உணவுப்பையின் புளித்த வாசனையூடே

பூரண அம்மணமாய் ஒற்றைக்கண் போல் விழித்து மறையும்
தொலைதூரத்துச் சொற்களும் அதிஆழம் தொட்ட சொற்களும்
நெஞ்சத்தக உணர்வுகளைக் கண்டும் செய்யவில்லை ஒன்றும்

பன்னிரு இரவுகளாய் நிழற்பாசியாய் படர்ந்திருந்தது உண்மையே
ரோஜாவண்ண மொழியின் நாவில் நோயின் நச்சு வெண்மை!
உண்மையே அனிச்சையாய் நிகழும் அத்தனை அசைவுகளும்!

பழைய புறநகர் கட்டிடங்களின் மீதிருந்த வெயில் ஓய்ந்தபோது
அணிந்த கசங்கிய சட்டையின் ஜேப்பியில் துழாவும் கையுணரும்
சலவையினால் காகிதப்பொருக்குகளான மருந்துச்சீட்டு போல

பதியனிட்ட சொற்களை தெருவிளக்கொளியில் மறந்துவிட்டு
நாசியில் நறுமணம் கமழும் கணம் நிகழக் காத்திருக்கிறோம்
இடிபாடுகளுக்கிடையில் நின்று சுற்றும் நோக்கும் பூனையாய்